پلی اتیلن‌ها، به ویژه در صنایع پیشرفته مدرن، اهمیت فزاینده‌ای یافته‌اند. این مواد، به دلیل خواص فیزیکی و شیمیایی منحصر به فرد خود، در کاربردهای مختلفی مورد استفاده قرار می‌گیرند. یکی از جنبه‌های حیاتی در تعیین کیفیت و دوام این مواد، ارزیابی پایداری اکسیداتیو آن‌ها است. در این راستا، معیار Oxidation Induction Time (OIT) به عنوان یک شاخص کلیدی برای اندازه‌گیری مقاومت پلیمر در برابر اکسیداسیون حرارتی شناخته شده است.

اهمیت تست OIT چیست؟

تست OIT به ما امکان می‌دهد تا زمان مقاومت یک پلیمر در برابر شروع فرایند اکسیداسیون را تعیین کنیم. این تست، به ویژه برای ارزیابی دوام محصولات پلی اتیلنی مانند لوله‌ها، ژئوممبران‌ها و مواد بسته‌بندی، اساسی است. شناخت میزان دوام پلی اتیلن در برابر فرآیندهای اکسیداتیو می‌تواند به تولیدکنندگان کمک کند تا استانداردهای کیفیت مورد نیاز را تامین کرده و عمر مفید محصولات خود را بهبود بخشند.

استانداردهای مربوطه در تست OIT

در سطح بین‌المللی، استانداردهایی مانند ASTM D3895 و ISO 11357-6 برای انجام آزمایشات OIT وجود دارند. این استانداردها روش‌های دقیقی برای اندازه‌گیری OIT با استفاده از تجزیه حرارتی دیفرانسیلی (DSC) را تعیین می‌کنند. در ایران، برای لوله‌ها و محصولات پلی اتیلنی، مقدار OIT باید حداقل 20 دقیقه باشد (بر اساس استاندارد ملی) و برای ژئوممبران‌ها، بر طبق استاندارد GM13، این مقدار باید بیش از 100 دقیقه باشد.

آزمایش با دستگاه DSC

آزمایش OIT با استفاده از DSC شامل گرم کردن نمونه پلیمر در یک محیط کنترل شده است. در طول این آزمایش، نمونه تحت دمای ثابت یا افزایش دما قرار می‌گیرد و حضور اکسیژن در نظر گرفته می‌شود. زمانی که روند اکسیداسیون آغاز می‌شود، تغییرات حرارتی در نمونه ثبت می‌شود که این تغییرات نشان‌دهنده شروع فرآیند تجزیه پلیمر است.